Golgolgolgolgolgolgooooooooooooooooal!

Holasso golasso,
de adrenaline stroomt nog door m'n bloed van de (oké, onverdiende) overwinning van het voetbal en het doorstoten van Barça naar de CL-finale. El fútbol begint hier ook van m'n dagelijkse Valenciaanse leven een alsmaar groter deel uit te maken. Nu zowat twee weken terug uit België, tijd voor een date met m'n blog. Over fútbol, zwar(t)e levensverhalen, vogeltjes en mi vida actual en Valencia.

El fútbol
Vorige zaterdag was het in Spanje 'Él clásico', de match die ieder jaar heel Spanje 105 minuten doet stagneren (zonder twijfel één vd redenen vd ernstige crisis hier): Real Madrid - FC Barcelona. Dit jaar hing er nog meer spanning rond de match dan anders, want de match ging zo goed als zeker beslissend zijn over de titel. Om een beetje de sfeer weer te geven: ik was een kwartiertje te laat voor de match, maar ik kon de score perfect inschatten, want de doodse stilte op straat (zeer zeldzaam in Spanje - iedereen zat in de bars) werd tijdens mijn fietstochtje 3 keer door een hels kabaal onderbroken en iedere keer kwam wel iemand uit een bar lopen: 'Higuain ha marcado! Uno a cero, arriba Madrid!'.
Toen ik toekwam op café, waar ik had afgesproken met Jelle, was het al 1-2 en was de sfeer schitterend! De helft Barcelonasupporters (ik bij hen) in het azulgrana en de andere helft (vooral oude mannen, toeval?) in het koninklijk wit van Real. Sommigen meelevend alsof ze zelf op het veld stonden, anderen commentaar gevend op alles en iedereen, allemaal 'con mucho pasión'. El fútbol, es la vida! Eén van de oudere mannen nam die spreuk wel erg letterlijk, want hij zat op café met een baxter aan de hand, via een hele constructie verbonden met zijn neus. Hij had voor de gelegenheid nog eens zijn Real-trui aangedaan (wat hem heel wat moeite moet gekost hebben) en bestelde toen hij binnenkwam meteen een pintje. Toen het 2-5 werd (voor Barcelona), is hij vertrokken...
Voor wie niet weet wat de eindscore is geworden - wat mij echt onmogelijk lijkt: Barcelona won met 2-6, Xavi (4 assists) en Yaya Touré waren de allerallerbesten (en de rest van FCB de allerbesten).

Op ongeveer hetzelfde niveau speel ik hier in de Turia (het park), tussen het studeren door, 1 op 2 dagen voetbal. Af en toe met de Afrikanen, af en toe met de Zuid-Amerikanen en heel af en toe met een combinatie van beiden (als er niet genoeg spelers zijn om gesegregeerde equipos te vormen...). Zij beginnen mij en ik hen een beetje te kennen en hun levensverhalen zijn één voor één muy fuerte. Ik neem er 2 uit, om een schets te maken van het leven van sans-papiers die hier redelijk vrij en bij ons iets meer verborgen rondlopen: El Hadji uit Senegal en Jorge uit Ecuador.

Historias duras
El Hadji komt uit Senegal, uit Djourbel nog wel (de stad waar ik 4 jaar geleden 2 maand zat), en is nu ongeveer 2 jaar in Spanje. Hier heeft hij af en toe werk, vooral als fruitplukker, waar hij ongelooflijk goed in moet zijn want hij is een grote vriendelijke reus met handen als schoppen. Nu zit hij al een tijdje zonder werk en het is zo goed als onmogelijk op dit moment in Spanje werk te vinden, maar hij blijft lachen. Zelf zijn verhaal over hoe hij in Spanje is geraakt, vertelde hij me al lachend. Zijn broer kende een 'kapitein' van één van de bootjes die naar Spanje vaart en zo kon hij, na een aantal maanden in St.-Louis (kuststad in Noord-Senegal) rondgezworven te hebben, op een dag mee met een buquezeeboot. Zo heeft hij 6 dagen met 64 opeengepakt in een bootje van 15m lang gezeten, een traumatiserende belevenis, des te meer omdat hij langs geen kanten kan zwemmen. Sonrisaglimlach. Hier aangekomen had hij niets of niemand, maar is hij een beetje opgevangen door andere Afrikanen die hetzelfde meegemaakt hebben. En dat zijn er écht veel, al diegenen die ik goed genoeg ken om het aan te vragen zijn met de boot naar hier gekomen. En níet vanuit Marokko, zoals ik altijd dacht, maar vanuit Senegal. Toch een aantal 1000 kilometer verder...

Jorge woont al een stuk langer in Spanje en heeft ondertussen ook papieren. Die heeft hij kunnen krijgen door met een Ecuadoriaanse te trouwen die hier al veel langer woont en die 15 jaar ouder is dan hem. 'Ze zou mijn moeder kunnen zijn' - sonrisa. Hij was de miserie beu waarin hij beland was nadat zijn ouders stierven toen hij 12 was en toen de 10 kinderen zichzelf zijn moeten beginnen 'organiseren' (wat ze precies deden durfde ik niet vragen). Nu werkt Jorge ongelooflijk hard: hij combineert een job in een fabriek van 6 tot 14u met een job in het internetcafé van (hem en) zijn vrouw, van 19 tot 24u. Dit doet hij 6 op 7, de zaterdag is z'n vrije dag en dan gaan El Hadji, hij en ik samen voetballen met een bende Ecuadorianen. Zuid-Amerikanen hebben trouwens directe roepnamen voor elkaar: de kleinste heet steevast bajo, de dikste gordo, diegene met de grootste spleetogen chino en de lelijkste bonito.
Jorge had ongelooflijk graag gestudeerd (talen, om meer mensen beter te verstaan en te leren kennen) en zegt mij iedere keer hoezeer ik wel m'n best moet doen bij het studeren.

Deze verhalen neerschrijvend op mijn laptop, met hier naast me m'n fototoestel (nieuwe foto's op http://picasaweb.google.com/antoninafrika) en een beetje verder mijn verrekijker, geven me, net als wanneer ik de verhalen hoorde, een bepaald gevoel van schaamte. Hoe kan het dat ik als 22-jarige met die luxeproducten rondloop? En dat ik zowat alle kansen op mijn schoot geworpen krijg die ik me kan inbeelden? Ik neem het mezelf meer kwalijk dan dat zij dat doen. 'C'est la vida, chaval maat', op zijn Afrikspaans. 'Baax na, jugamos goed, laten we (voetbal) spelen', antwoord ik met het laatste restje Wolof dat ik nog ken. Ons samen amuseren is de beste manier om mijn wrange gevoelens weg te krijgen.

Pajaritos guapísimos
Ik heb dat luxeproduct van een verrekijker wel goed kunnen gebruiken de laatste tijd, zeker in de Sierra de Espadan (zie foto's). Heel wat trekvogels zijn in de tijd dat ik in België zat in Spanje gearriveerd en het mooie daaraan is niet alleen dat ik een aantal soorten heb gezien die ik daarvoor nog nooit had gezien, maar vooral: heel veel vogels hier in Spanje zijn zo veel minder grijs en bruin dan in België! De huismus van bij ons wordt hier al vervangen door de Europese kanarie (geel vogeltje), maar roodkopklauwier, blonde tapuit, slangenarend en bijeneter zijn stuk voor stuk impressionant en/of kleurrijk. De hop is hier heel algemeen, er zit er zelfs één op de campus van m'n unief! Ik heb er wel nog geen foto van kunnen trekken, Thomas V.. dju!

La vida
Om eerlijk te zijn, het was en is een beetje raar om m'n leven in Valencia terug op te nemen. Allereerst omdat het in België echt een ongelooflijke tijd was: een súperBC, veel vrienden en familie teruggezien, 4 dagen Zeeland met Nina, zelfs het weer -btw, beter dan in Valencia toen: allemaal zalig! Maar ook omdat het droombeeld dat de gemiddelde Erasmusstudent beleeft bij mij plaatsmaakte voor het besef van de oppervlakkigheid van het erasmusleven en het realisme dat ik hier nog maar minder dan 2 maand zou zijn, waarvan 1 maand examens. Ik ben het dan ook allemaal nogal functioneel beginnen bekijken: Spaans leren, naar Extremadura op reis gaan, .. Niet dat ik leuke dingen uit de weg ga -ik ga veel op café, voetballen, de natuur in- maar ik ga niet m'n uiterste best doen om hier nog veel nieuwe vrienden te leren kennen. Veel van m'n klasgenoten zien er, voor zover ik hen versta, echt wijze chicos/as uit met wie ik over een maand of twee heel goed zou kunnen opschieten. Maar over een maand of twee zit ik heel ver van hier..